Łatwo mówić, trudniej zrobić?

W czasach kiedy każdy każe nam szkolić się na tyle, żeby być ekspertem w swojej dziedzinie, musimy się zastanowić czy lepiej nam dążyć do tego, żeby być w czymś dobrym (ale często kosztem naszego zdrowia i spokoju), czy lepiej żeby być lepszym, w tym co i tak nam już wychodzi, a do tego przynosi radość i korzyści.

Jako manager przeszłam wiele kursów w swoim życiu. Każdy z nich skupiał się na tym, żeby rozwijać umiejętności uznane jako konieczne na moim stanowisku. Bądź stanowcza, bądź liderem, bądź przyjacielem, bądź profesjonalistą, miej wszystko na oku, kontroluj, ale nie za bardzo. Zarządzaj, ale łagodnie. Porady z każdej strony, aż ciężko się zdecydować, która z nich jest dla mnie najlepsza. Próbowałam, rozwijałam się, czytałam książki, oglądałam webinary. I jakoś szło. Bywało lepiej, gorzej. Zespół był zadowolony mniej lub bardziej. Ja za to wracałam do domu bardzo często zmęczona. I w końcu odkryłam dlaczego…

W tym wszystkim przestałam być sobą. Uczyłam się rozwijać to, co mi wychodziło najsłabiej. Kosztem mojej własnej energii.

Ale to już się skończyło. 

Jestem sobą. Zarządzam tym, co mam w sobie najlepszego. I tylko uczę się jak to wykorzystywać w różnych sytuacjach, które mnie spotykają. Moje indywidualne podejście i skupianie się na tym co we mnie silne i naturalne, pozwala mi panować nad moimi słabościami. 

Czy zawsze tak jest? Pewnie nie. Ale 80% mojego czasu potrafię zapanować nad tym, co się dzieje, nie wypompowując się i nie mając poczucia wyczerpania.