Wczorajsza wizyta we Wrocławiu była bardzo sentymentalna. Wróciliśmy do miejsc, które były naszą codziennością przez 10 lat. Przypomniały się emocje i wszystkie pierwsze razy. 

Wyjechaliśmy na studia jako para z liceum, każde z nas studiowało na innej uczelni, ale czas spędzaliśmy głównie we dwoje. Pierwsze egzaminy, pierwsze poprawki, odbieranie dyplomów. Potem ślub, pierwsza praca na etacie, pierwsze mieszkanie i w końcu pierwsze dziecko.

I wtedy podjęliśmy decyzję, że mimo miłości do tego miasta, jeżeli chcemy rozwijać kariery, ale dbać również o rodzinę, to musimy wrócić do naszego rodzinnego miasta. Gdzie instytucja „Babci” wesprze nas na co dzień, a nie tylko od święta.

Obaw było dużo – powrót do mniejszego miasta, wydawałoby się, że do mniejszej liczby szans i możliwości. Ale nic bardziej mylnego. Każde z nas się tu rozwija. Mamy swoje prace, mamy już dwójkę dzieci i co najważniejsze mamy wsparcie całej rodziny. Ale jak tak dłużej o tym myślę, to nie tylko dostaliśmy od nich pomoc, ale i zyskaliśmy czas, który możemy z nimi spędzić. A Rodzina to jest bardzo ważna część mojego życia.

To jest taki nasz mały CUD. Zaryzykowaliśmy, wróciliśmy i jest po prostu pięknie. Właśnie mija 10 lat od przeprowadzki i uważam, że to była najlepsza decyzja. Na szczęście mój mąż nie boi się ich podejmować. Jego optymizm zdecydowanie pomógł w tym, że i ja uwierzyłam, że wszystko się ułoży, a nawet będzie lepiej. 

W tej materii się uzupełniamy. Ja też jestem optymistką, ale zdecydowanie częściej dopadają mnie wątpliwości i strach. Cieszę się, że mogę zrzucić podejmowanie decyzji na niego.

Uważam, że wspólnie, przy wsparciu Rodziny i mocy prosto z Nieba, możemy budować nasze szczęście w miejscu, gdzie się urodziliśmy. 

Wrocław był przepiękną przygodą, która nas ukształtowała i dlatego zawsze z miłością i wdzięcznością będę wracać do tego miasta.